تاملی بر پیگیری حقوقی توهین و تخریب رئیس جمهور

دکتر علی میرزامحمدی( جامعه شناس و تحلیلگر مسایل اجتماعی ایران)

بازخوانی تاریخ سیاسی دو دهه اخیر کشور نشان می دهد تعرض و تخریب رجل سیاسی کشور و حتی در برهه ای بیوت مراجع عظام در قالب های مختلف چون بر هم زدن جلسات سخنرانی، فحاشی و هتاکی، شعارهای توهین آمیز، نگارش مقاله و کاریکاتورهای موهن در روزنامه ها و مجلات و... از سابقه ای قابل توجه برخوردار است.

مقایسه اقدامات غیر قانونی دلواپسان در دهه هفتاد ( دهه دولت اصلاحات) با دهه نود ( دهه دولت اعتدال) نشان می دهد که آنها به جای رویکرد "تقابل فیزیکی"( مقابله سخت افزاری) با توجه به اقتضائات دهه نود که استیلای فضای مجازی مهمترین شاخصه آن می باشد ، رویکرد "تقابل روانی"( مقابله نرم افزاری) را اتخاذ نموده اند. لباس شخصی های دهه نود اینبار به جای چوب و چماق از شعار و شعر و خطابه در تریبونهای ارزشی چون راهپیمایی ، جلسات وعظ و خطابه و مداحی بهره می گیرند.

یکی از مهمترین اقدمات کنترلی در مقابله با این تعرض ها، جرم انگاری و پیگیری حقوقی هتاکان است. اما در این میان با تکیه بر بازخوانی پیگیری های حقوقی پیشین به ویژه در دهه هفتاد ذکر چند نکته ضروری است:

الف- با پیگیری حقوقی این تعرض ها، دلواپسان باب جدیدی را در جنگ روانی فرسایشی علیه دولت خواهند گشود. آنها دولت را متهم خواهند نمود که بر خلاف ادعاهایش تاب و تحمل انتقادها را ندارد!؟ آنها با تغییر معنای واژگانی و واژگونی معنایی " تعرض و فحاشی" به " انتقاد" پیگیری حقوقی این تعرض ها را به چالش خواهند کشید.

ب- برخی از افرادی که مرتکب این تعرض ها و هتاکی ها می شوند و یا در آینده پتانسیل آن را دارند که دستاویز اینچنین حرکتهایی قرار گیرند، به احتمال سوابق و ویژگیهای جسمی، روانی و خانوادگی خاصی دارند که محکومیت کیفری آنها خود حواشی جدیدی خلق خواهد نمود که برای مقابله با آنها باید شجاعت و جسارت وجود داشته باشد.

ج- بر اساس رویکرد پدیدارشناسانه ، مرتکبین اینچنین جرایمی اقدامات خود را نه تنها جرم تلقی نمی کنند بلکه با "فنون خنثی سازی روانی" با اعلام تبعیت از اصول والاتر و  دغدغه دینداری ولو به قیمت تخلف از قانون از خود انکار مسئولیت می کنند و رجل سیاسی را مستحقق این تعرض ها تلقی می کنند.

د- طبق الگوی فریبندگی جرم، ارتکاب جرم تعرض به رجل سیاسی در بستر حمایتهای پشت پرده، فرصتی برای برآورده شدن عطش "دیده شدن" هتاکان گمنام تلقی می شود. بر اساس این الگو، یک مداح گمنام با تعرض و بی حرمتی به رئیس جمهور، هرچند آماج هزاران واکنش اعتراضی و انتقادی قرار می گیرد اما برای برآورده شدن عطش تشفی جویی به "قهرمان دلواپسان" تبدیل می شود! دلواپسان با حمایتهای آشکار و نهان در هتاکان جویای نام، آرامش و جسارت روانی خاصی را برای تکرار تعرض ها و هتاکی های بعدی ایجاد می کنند.

بر این اساس اگر بخواهیم طبق "دکترین بازدارندگی جرم" یعنی پیگیری حقوقی از طریق دادگاه و اعمال مجازات، جلوی تعرض به رجل سیاسی کشور را بگیریم، فقط خواهیم توانست بخش نمایان "کوه یخ تخریب و اهانت" را نشانه بگیریم. جالب آنکه حتی پس از  موفقیت ظاهری در مدت زمانی کوتاه، بخش دیگری از آن به روی آب خواهد آمد؟!

کنترل جرایم تعرض و توهین به رئیس جمهور و سایر رجل سیاسی کشور، با اکتفا به دکترین بازدارندگی بر اساس اعمال مجازات و بدون در نظر گرفتن ابعاد پدیدار شناختی جرم و کنترل حامیان پشت پرده اقدامی ناقص و مقطعی خواهد بود. این موضوع به عزم همه نهادها و قوای سه گانه نظام و حمایت ویژه مقام معظم رهبری نیازمند است. به عبارت دیگر تا زمانی که حفظ شان و جایگاه رئیس جمهور و رجل سیاسی کشور به عنوان موضوعی فراجناحی شناخته نشود همچنان سناریوی تعرض و توهین از تریبونهای ارزشی نظام، با هدف فشار روانی بر رقبای سیاسی تداوم خواهد داشت. سناریویی که بیشتر از آنکه رجل سیاسی کشور را نشانه بگیرد، جایگاه این تریبونها و وحدت و امنیت ملی را به خطر خواهد انداخت و خوراک تبلیغاتی جدیدی را برای معاندان نظام فراهم خواهد نمود. 

برچسب‌ها: تاملی بر پیگیری حقوقی توهین و تخریب رئیس جمهور بگذارید پدرانه بنویسم!...